بر اساس این گزارش، مهدی بوستانی در گفتگو با خبرنگار سینماپرس با اشاره به موثر بودن جشنواره ها برای کشف استعدادهای سینمایی عنوان کرد: «جشنواره ها بهترین فرصت برای مستندسازان هستند که فیلم های کوتاه و مستند را نمایش دهند و باعث دیده شدن آن ها شده و این دیده شدن سبب می شود که کار فیلمسازان جوان در معرض قضاوت قرار بگیرد و افرادی که آثار خوب و با استاندارد تولید کرده اند شناخته شوند.»
بوستانی ادامه داد: «اما از آن جایی که جشنواره های بزرگ و اصلی در تهران و شهرهای بزرگ برگزار می شوند ممکن است استعدادهای شهرستان ها امکان شرکت و حضور در این جشنواره ها را نداشته باشند در این شرایط استعدادهای دیگر نیز می توانند با برگزاری جشنواره های منطقه ای و محلی آثار خود را برای دیدن ارائه دهند.»
وی در همین زمینه اشاره کرد: «هر فیلمسازی علاقه به دیده شدن اثر خود دارد و مهمتر از آن دوست دارد که آثار دیگران را ببیند تا خود را در مقام رقابت با آن ها قرار دهد. تعامل میان فیلمسازان می‌تواند در یک جشنواره وجود داشته باشد تا به پرورش و شکوفایی فیلمسازان کمک کند.»
این مستندساز در ادامه با توجه به توزیع امکانات در همه شهرها بیان کرد: «امروز بحث امکانات به مفهوم سخت افزاری خیلی مهم نیست. دوره ای که یک سری از امکانات و تجهیزات و وسایل در اختیار یک سری مراکز خاص بود و در واقع فقط با کمک آن ها می شد که فیلم ساخت گذشته است. اکنون با دیجیتال شدن سینما، دوربین ها و امکانات مختلف دیگری که وارد بازار شده است بخش سخت افزاری آنچنان اهمیتی ندارد و مهمتر از آن بخش نرم افزاری است که این بخش هم متاسفانه در کشور ما و اکثر کشورهای جهان سومی در پاییتخت جمع می شود و بیشتر از موضوع امکانات و تجهیزات جشنواره هایی مهم و معتبری است که در تهران برگزار می‌شود.»
وی اضافه کرد: «با وجود این شرایط جوان های با استعدادی که در شهرستان ها هستند خواسته یا ناخواسته به دو دسته تقسیم می شوند دسته اول با تمام مشکلات به تهران مهاجرت می‌کنند و از امکانات پاییتخت بهره می‌برند و دسته دومی که امکان مهاجرت به تهران را ندارند با یک سرخوردگی و این احساس که اگر به تهران می آمدند می توانستند استعداد خود را بروز دهند به زندگی در شهرشان ادامه می دهند.»
بوستانی در ادامه صحبت‌های خود با بیان این که اگر فیلمسازان به کار خود عشق و علاقه داشته باشند منتظر نمی مانند که دولت آن ها را کشف کند گفت: «همانقدر که حمایت های اولیه دولت که همان فراهم کردن امکان ساخت فیلم و توزیع عادلانه بودجه در میان فیلمسازان است، وجود داشته باشد کافی است. دولت هیچ وظیفه ای ندارد که بخواهد به زور کسی را در این وادی هدایت کند.»
این مستندساز در ادامه بیان کرد: «پایه‌های آموزشی در سازمان‌ها از قدیم بنیانگذاری شده اما در هر مقطعی سازمان ها یا خوب و یا بد عمل کرده اند. مثلا یک تشکیلاتی مانند سینمای جوان شکل بدی نیست و همین که آموزش اولیه فیلمسازی را در شهرها فراهم کرده است و توانسته زمینه ساز خوب و جرقه اولیه‌ای برای جوان هایی که علاقه به فیلمسازی دارند، باشد.»
وی افزود: «بخشی از این جوان‌ها ممکن است تحصیلات فیلمسازی را در دبیرستان و دانشکده‌های سینمایی ادامه دهند و همین مدارس و دانشگاه ها هم می توانند کارایی سینمای جوان را داشته باشند زیرا جنبه عملی دارند و هنرجویان با تجهیزات و کار سینمایی آشنا می شوند.»
بوستانی با تاکید بر این که زیربنا و خشت اولیه تدریس باید درست گذاشته شود بیان کرد که استادان رشته سینمایی باید در تدریس مهارت داشته باشند تا هنرجویان بعد از پایان تحصیل در کنار تئوری های که آموخته اند بتوانند فیلم بسازنند و از این طریق با محک زدن خود استعدادهایشان را شکوفا کنند.»
ارسال نظر